زمان چیست؟
زمان یعنی تغییرات اشکال،
و این دو،
یعنی تغییرِ شکل و زمان
برای مشاهده‌کننده باهم تجربه می‌شود.
زمان چیزی جدا از فضا نیست.
فضازمان یک واژه‌‌ست
چون فضازمان اساساً یک چیز است؛
همان یگانه میدانی که آن‌به‌آن تغییر شکل می‌دهد.
این تغییرات همواره در اکنون روی می‌دهد.
آن چیزی که شاهد تغییرات تجلیات در اکنون می‌باشد،
آن شاهد تویی!
آن‌چه که به آن می‌گوییم زمان
تنها در مرتبه‌ی شکل تجربه می‌شود.
تو، آگاهیِ بی‌شکلی هستی که تغییرِ شکلِ فضازمان را تجربه می‌کند.
یعنی تو آگاهی‌ای هستی که فضازمان (جهانِ هستی)
را بی‌واسطه ادراک می‌کنی.
واضح است که
در قلمرو بی‌کرانه‌ی شعور (بی‌شکلی)
بی‌زمانی حاکم است،
که به آن می‌گوییم ابدیت
و یا بُعدِ بی‌زمان.
این بی‌شکلی و بی‌زمانی را در مرکز وجود خودت می‌یابی، اکنون!
درگاهِ ورود به بُعدِ بی‌زمان
اکنون است.
اکنون تنها پُرتالی می‌باشد
که تو را از توهمِ زمان می‌رهاند.
و این یعنی رستگاری،
و رستگاری
برای هویتِ مبتنی بر شکل نیست،
بلکه رستگاری یعنی
رهایی از همین هویتِ مبتنی بر شکل
یعنی «من».
